دفتر مقام معظم رهبري / استاد سيّد مجتبي حسيني / 13 مهر 1398


بحث نجاست عصير زبيبي است ولي مقدّمتاً حرمت آن مورد بحث قرار مي گيرد. اگر نجاست ثابت شود حرمت نيز به طريق اولي ثابت است. حتّي ممکن است نجاست علّت حرمت باشد.


ادلّهِ نقلي حرمت عصير زبيبي:


الکافي / الشّيخ الکليني / ط اسلاميّة / جلد 6 / صفحهِ 419


باب العصير الّذي قد مسّته النّار؛


1.   عليّ بن إبراهيم، عن أبيه، عن ابن محبوب، عن عبد الله بن سنان، عن أبي عبد الله عليه السّلام قال: كلّ عصير أصابته النّار فهو حرام حتّى يذهب ثلثاه و يبقى ثلثه.


2.   محمّد بن يحيى، عن أحمد بن محمّد، عن ابن أبي نجران، عن محمّد بن الهيثم، عن رجل، عن أبي عبد الله عليه السّلام قال: سألته عن العصير يطبخ بالنّار حتّى يغلي من ساعته فيشربه صاحبه؟ قال: إذا تغيّر عن حاله و غلى فلا خير فيه حتّى يذهب ثلثاه و يبقى ثلثه.


نجاشي در مورد ابن أبي نجران مي گويد: ثقة ثقة معتمداً علي ما يرويه. برخي مي گويند معتمداً علي ما يرويه يعني خود اين فرد در صفت راوي بودن درستکار است و برخي مي گويند اين صفت به مرويّ او باز مي گردد. قول دوّم درست به نظر مي رسد. زيرا در صورت اعتقاد به قول اوّل ثقه سه بار تکرار مي شود که بي معنا است. حتّي همان دو بار هم محلّ مناقشه است. البته يکي از مصحّحين معاصر يکي از اين دو ثقه را به نقة تصحيح کرده است. در مجموع به نظر مي رسد اين روايت قابل استناد است.


 


مشخصات

تبلیغات

محل تبلیغات شما
محل تبلیغات شما محل تبلیغات شما

آخرین وبلاگ ها

برترین جستجو ها

آخرین جستجو ها

دانلود برترین ترانه های پارسی تکنولوژي yourtest اپل آیدی جنبش ضد نخوندی هله pertak4 سپهرداد دانلود رایگان 98 موقت نوشت