دفتر مقام معظم رهبري / استاد سيّد مجتبي حسيني / 16 مهر 1398
در برخي روايت اسم زبيب آمده و در برخي ديگر اسمي از زبيب نيامده و از کلمهِ عصير استفاده شده است. بحث در رواياتي بود که اسم زبيب آورده نشده است. روايت ابن أبي نجران مرسل است امّا با توجّه به وثاقتش به روايتش اعتنا مي شود. ارسال گاهي اين چنين است که خود راوي آگاه به ارسال بوده و همان گونه نقل کرده است و گاهي اين چنين است که در موقع روايت شدن مرسل نبوده و بعد ها اسمي در ميان سند آن ساقط شده است. به هر حال ظاهراً اين روايت صحيحه مي باشد.
تهذيب الأحکام / شيخ الطّائفة / دار الکتب الإسلاميّة / جلد 9
صفحهِ 123 / روايت 528:
3. عليّ بن جعفر عن أخيه قال: سألته عن الرّجل يصلّي إلي القبلة لا يوثق به أتي بشراب زعم أنّه علي الثّلث فيحلّ شربه؟ قال: لا يصدّق إلّا أن ي مسلماً عارفاً.
صفحهِ 116/ روايت 502:
4. و بهذا الإسناد عن عمّار بن موسي عن أبي عبد الله عليه السّلام . و عن الرّجل يأتي بالشّراب فيقول هذا مطبوخ علي الثّلث قال: إن کان مسلماً ورعاً مأموناً فلا بأس أن يشرب.
مدار استفاده از اين روايات اين است که کلمهِ عصير در اين روايات اطلاق دارد نسبت به اين که از چه چيزي به دست آمده است.
در اين مقام دو اشکال وجود دارد.
اشکال اوّل: زبيب عنب نيست و آب هم ندارد که بخواهد مجراي استصحاب باشد. پاسخ اين است که عصير لازم نيست بدون هيچ زيادت و تصرّفي عصير باشد. بلکه مي تواند بعد از طي مراحلي تبديل به عصير بشود.
اشکال دوّم: کلمهِ عصير با اين که معناي لغوي عامّي دارد امّا اصطلاحي خاص به عصير عنبي است و بنا بر اين عند الإطلاق فقط بر معناي منصرف إليه دلالت دارد.
درباره این سایت